Hanneke: 'Bemoei je lekker met je eigen zaken'
Hanneke Hendrix woont in de buurt Nijmegen met man en kind, en heeft onlangs haar derde roman uitgebracht. Ze schrijft boeken bij De Geus, geeft les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt hoorspelen voor de radio, maar is niet per se gek op grindbakken.
'Een latte doppio,' zeg ik bij de pastatent op het station waar ik altijd mijn koffie haal.
'Een café latte of een latte macchiato?' zegt de jongen achter de balie.
Ik heb net vijftien kilometer gefietst. Het waaide flink en de hele vijftien kilometer viel er iets van wat ik altijd 'plantenspuitregen' noem. O, en ik luisterde de podcast The horror of Dolores Roach. Dus ik kan niet heel goed nadenken.
Lees ook: Hanneke Hendrix en de voedende moeder
'Hè?' zeg ik.
Ik roep hier al jaren latte doppio en dan krijg ik gewoon een koffie verkeerd.
Mijn mp3-speler valt op de grond.
Als ik weer overeind kom na het oprapen hoor ik naast me:
'Een macchiato is met minder melk. Een café latte met meer.'
Volgens mij is het andersom. Betekent macchiato: melk met een vlekje koffie. Maar ik kan het verkeerd hebben. De man spreekt met een kak-accent en veel valse lucht. Ik kijk naar de man. Hij heeft oude geweven en gebatikte kleren aan. Ik ken zijn soort. Van die mensen die het vervelend vinden dat ze met heel veel geld zijn opgegroeid, en zich daarom zijn gaan kleden alsof ze dat niet zijn. Terwijl ze altijd veel geld zijn blijven hebben, omdat ze het steeds zijn blijven aannemen. Van ouders, van echtgenoten. Ze zijn simpel te ontmaskeren, want ze verraden zichzelf altijd. Je kunt nu eenmaal niet onder je afkomst uit. Helaas.
In het dorp heb ik ze nog niet ontmoet. Daar loopt iedereen in een bodywarmer en laarzen. Je zwaait als je iemand op straat tegenkomt. Dat is helemaal niet veel werk.
Ik heb nog steeds gewoon vijftien kilometer gefietst.
Ik voel dat er damp uit mijn kraag omhoog slaat.
'Gewoon wat jullie altijd doen als iemand een latte doppio besteld,' zeg ik verward tegen de jongen.
De man lacht schamper.
'Is echt een heel verschil, hoor,' zegt hij.
'Je kunt ze eigenlijk niet met elkaar vergelijken,' zegt hij tegen de jongen.
Ik antwoord niet. Hij vroeg immers niks.
'Ik weet het al,' zegt de jongen. 'Een latte macchiato.'
'Ja, of bemoei ik me er nu mee?' zegt de man.
Ik zucht. Ik zeg niet dat ik zelf ooit een baristadiploma had, dat nu ergens in een kast ligt te verstoffen. Ik heb nooit goed figuurtjes kunnen maken in het melkschuim. Ik weet wél dat ik voor hem per ongeluk een hele kleine lul met grote ballen had gecreëerd.
Maar ik zet geen koffie meer voor andere mensen. Ja, voor visite. Dat is bijna hetzelfde als in de kroeg, maar toch anders.
'Als jij je daar beter bij voelt,' zeg ik. 'Dan bemoei jij je er lekker mee.'
'O ja, nee,' zegt de gebatikte kakman.
Lees ook: Hanneke: 'Hoe kunnen kinderen nou geen snoep lusten?!'
Er valt een lange stilte.
Ik zeg niks meer.
Ik krijg mijn koffie.
Al dampend neem ik de eerste slok.
Ik zwaai naar de jongen en niet naar de man.
In de trein dampt alleen de koffie nog. De koffie is goed.
Precies zoals ze ‘m altijd voor me maken.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.